Գործած աշուն

Աշունը գործած շֆինծիկների հավես ա տալիս: տենց էս տարի որոշել եմ պալասածիկ սումկաներ ու շարֆիկներ գործեմ: Նենց որ մի քիչ էլ ու դուք իրանց կտեսնեք :)))

Բաժակակատվային

Վաղուց բլոգումս փոսթ չէի արել: Հին զռվռիկներիս մեջ բաժակ գտա նկարած: Իմ ընկերներից մեկի համար էի սարքել, ու հասցրել էի ֆոտո անել տալուց առաջ: Տենց, հին ու բարի Մանանայական կատուներ)))

մտքերի ֆռեշ

երկար ժամանակ ոչինչ չէի գրել, մի ամսից ավել: իրականում դա ուներ օբյեկտիվ պատճառները` քննություններ: բացի դրանից ես մի քանի բան գրել եմ, բայց ուրիշ նպատակով:
Իսկ նպատակը հետևյալն ա. շա~տ շուտով ես պատրաստվում եմ առանձին կայք բացեմ մանկական ուղղվածության` հեքիաթներ, կոմիքսներ ու տենց բաներ: հետևաբար բոլոր գրածներս ու նկարածներս շուտով կգտնեք այնտեղ: Նենց  որ... :P

Ինքը սիրում ա կապույտ փոկերին

Reaching the top

Книга

А я думаю это страница, все пройдет,

И кто-нибудь страницу перевернет,

Но когда это будет, не знает никто,

Ну а сейчас по странице пойдем в кино.

А страница не кончилась еще,

Надо дописать там кое-что,

И давай на странице напишем участь свою,

Все равно, завтра мы перевернвм ее.

А когда перевернем ее...

Я так устала

От этих  бесконечних страниц,

Когда я родилась, я ведь не знала,

Что стану книгой в руках убийц

.

Պրոբլեմ

Մի օր արթնացավ ու տեղաշորի կողքը ինչ-որ մեծ բան գտավ: Չհասկացավ ինչ էր: Առաջին անգամ էր տեսնում նման զանգված: Շատ ծանոթ էր, բայց չէր հիշում: Վեր կացավ տեղաշորից, ուզեց գնալ խոհանոց, այդ զանգվածն էլ հետևից եկավ: Ախր ինչ է սա?

«Պրոբլեմ» կարդաց նա զանգվածի ներքևի աջ մասում: «Պրոբլեմ»? մտածեց նա, «փաստորեն ես պրոբլեմ ունեմ. ինչ էլ մեծ է ու անհասկանալի»: Լավ, ինչ արած, պետք է տանել այդ պրոբլեմը:

Տնից դուրս էկավ, պրոբլեմն էլ հետևից: Գնաց աշխատանքի, պրոբլեմն էլ կողքը: Երեկոյան, երբ գործն ավարտվեց, որոշեց մի քիչ զբոսնել: Իհարկե այդքան էլ հաճելի չէր այդ անհասկանալի զանգվածի հետ զբոսնել, բայց ինչ արած:

Ինչ արած? Նստեց նստարանին ու սկսեց զանգվածը շրջել ձեռքերի մեջ: Այդպես անկապ շրջում էր, մեկ էլ կողմերից մեկի վրա կարդաց «ապա սեղմիր ինձ”: Նա զարմացած սեղմեց և պարզվեց, որ “պրոբլեմը” պլաստիրինի նման ձևափոխվում է: “Հիմա հասկացար?” կրկին կարդաց նա:

Իհարկե հասկացավ, ինչպես չէ: Այսպես, այ-այսպե~ս, մի քիչ էլ այս կողմից, ահա~: “Պրոբլեմը” վերափոխվեց մի մեծ ու հրաշք ծառի: Ճիշտ է, նա քանդակագործ չէր ու իդեալական չէր ստացվել: Բայց այդ ծառից միայն նա ուներ, ու այնքան հաճելի էր նրան նայել: Նա մտածեց տուն տանի: “Չէ, լավ չհասկացար”, կարդաց արդեն ծառի բնի մոտ:

Նա տնկեց ծառը մոտակա այգում և հանգիստ գնաց տուն:

Ծարավ Կոկորդիլոսը

Կլոր-կլոր աշխարհում ապրում էր բարի Կոկորդիլոսը: Նա այն կոկորդիլոսներից չէր, որ ձեռքերը կարճ են և չեն կարողանում ատամները մաքրել, ոչ: Նա երկար ձեռքեր ուներ, համ ատամներն էր ամեն առավոտ մաքրում, համ էլ հորանջելուց բերանն էր կարողանում փակել:

Բայց Կոկորդիլոսը միշտ ծարավ էր ու ուզում էր ջուր խմել: Իսկ լիճը նրա տնից հեռու էր. ամեն անգամ պետք է երկար քայլեր: Ու որպեսզի ճանապարհը շատ երկար չթվար, նա հաշվում էր ճամփեզրի քարերը «մեկ, երկու, երեք, ..., վաթսունմեկ, ..., հարյուր տասնհինգ և այլն: Ու ամեն անգամ մոռանում էր, թե երեկ ինչ թիվ էր ստացել:

Ու նա որոշեց գրառումներ անել: Ամեն օր հաշված քարերի քանակը գրում էր թղթի վրա: Իսկ շաբաթվա վերջում համեմատում էր, թե քանի անգամ է նույն թիվը ստացել: Կոկորդիլոսն այնքան էր տարվել իր հաշվարկներով, որ արդեն հաճույքով էր գնում այդ երկար-երկար ճանապարհը` ջուր խմելու:

Ու մի օր նա ցերեկը կրկին ծարավեց: Ախր այդպես չի լինում: Սովորաբար, երբ առավոտյան ջուր է խմում, մեկ էլ երեկոյան է ծարավում: Ու միայն երեկոյան ջրի գնալուց նոր հիշեց, որ առավոտյան այնքան է տարված եղել քար հաշվելով, որ մոռացել է ջուր խմել և ծարավ հետ է վերադարձել:

Բա~, այդքան ուժեղ էր տարվել Կոկորդիլոսը:

Փոկը գլխարկով

"Մումի մամա, մումի պապա", մտածեց կապույտ փոկը ու դրեց գլխարկը

Փոկը արկղ ա փակում

"պտտվիր, պտտվիր", մտածեց կապույտ փոկը ու փակեց արկղը

Կապույտ փոկը թռնում ա

"վազեցինք", մտածեց կապույտ փոկը ու թռավ ջուրը

Բաբանաներով գիրքը

Երբ քայլում էր երկար փողոցով, միշտ հիշում էր 15/1 շենքի 3-րդ հարկի կապույտ վարագույրներով պատուհանի տղային: Նա էլ էր երկար փողոցի վրա ապրում. դե պատկերացրեք այդ փողոցում 17 հատ շենք կար, այ այդքան երկար էր: Այդ շենքի բոլոր պատուհանների վարագույրները սպիտակ էին, միայն նրանց տան վարագույրն էր կապույտ: Այ քեզ տարօրինակ բան, ով է տեսել կապույտ վարագույր:

Ինչևէ, այդ տարօրինակ տան մեջ ապրում էր մի տարօրինակ տղա: Նա միշտ կարճ տաբատով էր ու գծավոր գլխարկով: Բոլոր երեխաները գնդակ էին խաղում, իսկ նա միշտ մի մեծ գիրք գրկած էր իջնում բակ: Դա մի նկարազարդ գիրք էր բաբանաների մասին: Թե ովքեր էին բաբանաները, միայն նա գիտեր ու ոչ մեկին չէր ասում: Բայց բոլորը բակում գիտեին, որ նա հիմա բաբանաների նկարներ է նայում իր մեծ գրքում:

Մի օր բակի տղաները որոշեցին խլել նրանից գիրքը, որ տեսնեն, թե ովքեր են բաբանաները: Նրանք մոտեցան տղային, և տղաներից ամենաուժեղը ուղղակի վերցրեց նա ձեռքից այդ գիրքը: Բայց խլելու պահին, գիրքը կտոր-կտոր եղավ, բաժանվեց թերթերի: Այդ պահին ուժեղ քամի բարձրացավ և քշեց գրքի թերթերը, և բակի տղաներն այդպես էլ չիմացան, թե ովքեր են բաբանաները:

Իսկ տղան այլևս բակ չէր իջնում. չէ որ նա հատուկ իջնում էր, որ բաբանաներով լի գիրքը նայելու, իսկ հիմա գիրքը չկա: Հետո տղայի ընտանիքը տեղափոխվեց այդ շենքից, իսկ վարագույրները փոխվեցին սպիտակներով. բա ով է տեսել` վարագույրը կապույտ լինի:

Շարֆ. տեսակը` հատուկ

Ուրեմն մի օր Գուգոի հետ էի խոսում (մի հարցրեք ով ա, պետքներդ չի:))), ու ինքը պատմում էր, որ իրանց ուսանողական հանրակացարանի պատուհաններն են փոխում ու ինքը արդեն սառույցի կտոր ա: Գուգոն Մոսկվայում ա սովորում էլի, դե պատկերացրեք էնտեղի ձմեռվա ցուրտը:

Դե, իմ խիղճն էլ տանջեց ու ես իրան շարֆիկ գործեցի :))) Ինքը հատուկ շարֆ ա` հանրակացարանային ցրտի դեմ, ուրիշ նպատակով էտքան ուժեղ բան չի լինի :))

Տենց բաներ :))))

Կոճակ

Լինում է, չի լինում մի կոճակ. այսինքն` ես: Ինձ թվում է` ավելի շատ լինում է , քան չի լինում: Բա պատկերացրեք ինչ տխուր կլիներ աշխարհն առանց ինձ: Ես ամեն ինչ կարող եմ փակել ու ինչ ուզեմ կբացահայտեմ:

Հա, գիտեմ, մեկ-մեկ ես շատ փոքր եմ, ու շատերը ինձ չեն նկատում: Մարդկանց թվում է, թե կարող են ինձ հետ անել այն, ինչ ուզում են, բայց...

Լինում է, չի լինում մի կոճակ. այսինքն` ես: Ու ինձ թվում է` ավելի շատ լինում է, քան չի լինում:

Էտը յա կ չիմու, որ մի հատ նոր թատերական ստուդիա ա բացվում երեխաների համար, անունն էլ "Կոճակ": Մենակ չհարցնեք ինչի կոճակ, էտ մենակ կոճակը գիտի, թե ինչի:

Տենց, եթե 10-16 տարեկան ծանոթ երեխեք ունեք կամ էլ էտ տարիքի եք, դիմեք, չեք փոշմանի: Ինչ ասես չեն սովորելու` բեմական խոսք, դերասանի վարպետություն,

նկարչություն, պար ու տենց բաներ, բա~ :
)

Շարֆով կանաչ մարդուկ

Ուրեմն կանաչ մարդուկների աշխարհում ապրում էին ովքեր? Բնականաբար կանաչ մարդուկները: Իրանցից ամեն մեկը մի բան ուներ իր վրա` ակնոց, տաբատ, շարֆ, բայց միայն մեկը: Նրանք հենց դրանով էլ տարբերվում են իրարից:

Թե ինչու էր մեր մարդուկը շարֆ դնում, ոչ մեկ չգիտեր, երևի ինքն էլ չգիտեր:

Ինքը շատ էր սիրում մտածել, բայց խոսալ տանել չէր կարողանում: Շատ խելացի էր ու հայտնագործություններ էր անում: Ճիշտ ա, երբեք դրանց մասին չէր խոսում: Հարցնում եք, բա ես որտեղից իմացա, հեշտ, ապա մի դեմքին նայեք, ամեն ինչ պարզ է դառնում:

Հ. Գ. Ինչու էին կանաչ, որ ծառի վրա չերևային, չնայած կանաչ մարդուկների աշխարհում ծառ չկար:

Կապույտ փոկ

"նու ի շտո", մտածեց կապույտ փոկը ու գրավեց իր տեղը

դիալոգ

-բարև

-բարև

-փուչիկ ես?

-չէ, դու?

-չէ, բա ինչի?

-չեմ կարում պայթեմ

-հա~

-չեմ ուզում

-ես էլ

-դու էլ?

-հա, նման ենք իրար

-հա?

-հա

-էտ ոնց?

-ինչ ասում եմ, ասում ես ես էլ

-հա~, նման ենք իրար

-հա