Ամպամած երկնքի ու բեղատան մասին
Մաս 5
Մայրիկն այնքան էր ուրախանում. Ժորժը սկսել էր ցերեկները քնել: Ախր երեխաներին ցերեկային քունը պետք է, իսկ Ժորժը երբեք ցերեկները չէր քնում: Դե դուք գիտեք ինչից է Ժորժը սկսել ցերեկները քնել, իսկ մայրիկը չգիտեր, դրա համար էլ ուրախանում էր:
Ժորժը շատ երկար մտածեց` բարձրանալ տանիք, թե ոչ: Որ Ռեբեկան բարձրացած լինի, նա կնեղվի ու հետ կիջնի: Բա գոնե թող բարձրանալուց առաջ ասեր, որ գոնե միասին բարձրանային: Էհ այս աղջիկները, շատ խոզն են, է~~: Բայց կարող է և չի բարձրացել: Այ դրա համար էլ պետք է բարձրանալ տանիք և ստուգել... ըհը~, տանիք բարձրանալու ևս մեկ առիթ:
-Աննե~տ, Աննե~տ,- կանչեց Ժորժը:
Ձայն չկար: Արդեն դուրս է եկել Աննետը?
-Աննետ? Որտեղ ես?
-Ինչ է պատահել?- քնկոտ ձայնով արձագանքեց Աննետը:
-Աննետ, որտեղ ես, դու դեռ չես արթնացել?- հարցնում էր Ժորժը` դեռևս չտեսնելով Աննետին:
-Ա~, Ժորժ, դու ես? Այսօր աստղ չենք մաքրելու, կարող ես գնալ,- կրկին քնկոտ ձայնով ասաց Աննետը:
-Ինչու?- Ժորժը վերջապես գտավ Աննետին` մահճակալի մեջ պառկած և վրան աստղեր ասեղնագործած վերմակով տաք ծածկված:
-Աննե~տ, քեզ ինչ է պատահել? դու հիվա~նդ ես,- անհանգստացավ Ժորժը:
-Դե, այնպես չէ, որ հիվանդ եմ, բայց ինձ փոքր-ինչ լավ չեմ զգում,- ասաց Աննետը` ավելի ամուր փաթաթվելով վերմակի մեջ:
-Համ էլ գիտես, երկինքն ամպամած է, միևնույն է մաքրես-չմաքրես, նույն բանն է,- հույս տվեց նրան Ժորժը:
Աննետը ծիծաղեց.
-Ամպերը ես եմ գցում գիշերները, երբ հիվանդ եմ լինում, որ մարդիկ դրանց տակից չտեսնեն կեղտոտ աստղերը:
-Ոնց?- զարմացավ Ժորժը,- ուրեմն որ գիշերները ամպամած է լինում, դա դու ես անում?
-Հա, բայց ոչ մեկին չասես, լավ?- խնդրեց Աննետը:
-Լավ չեմ ասի, լսիր բայց դու այսպես պառկած ես մնալու? քեզ շուտ առողջանալ է պետք:
-Դե կանցնի էլի, մի քանի որ էլ թող ամպամած լինի:
-Չէ, այդպես չի կարելի: Բա ինչ անեն այն մարդիկ, ովքեր գիշերները աստղերին են նայում,- ասաց Ժորժը:
-Թող մի քանի օր էլ չնայեն: Ու ինձ հանգիստ թող հա? Չես տեսնում ինձ լավ չեմ զգում,- արդեն նյարդայնանում էր Աննետը:
-Բայց ինչ էգոիստն ես, Աննետ: Ասա, ինչ անեմ, որ շուտ առողջանաս,- ասաց Ժորժը:
-Ինձ հանգիստ թող:
-Ասա ինչ անեմ, ասա ինչ անեմ, ասա ինչ անեմ: Այնքան եմ խոսալու, մինչև չասես: Ասա ինչ անեմ, ասա...
-Լա~վ, լավ, միայն սուս մնա,- Աննետն էլ չդիմացավ,- Տարօրինակների 911-րդ բյուրոյում գտիր Բեղատունը ու բեղավորներից ամենամեծին ասա, որ Աննետը հիվանդացել է:
-Բեղատուն չէ, Աննետ, Դեղատուն, "դ"-ով,- ուղղեց նրան Ժորժը,- "դեղ" բառից:
-Էտ ձեր ցերեկային կյանքում է դեղատուն, իսկ այստեղ Բեղատուն է, որովհետև այդ տանը բեղավորերն են ապրում,- բացատրեց Աննետը,- դե գնա, ում ես սպասում?
Սպիտակ քառակուսիներով քաղաք Ժորժն առաջին անգամ էր տեսնում: Տները սպիտակ, փողոցները սպիտակ, ծառերի տեղը ջերմաչափեր էին: Դե արի ու հասկացի, թե Բեղատունը սրանցից որ մեկն է: Այ եթե դեղատուն լիներ, ավելի հեշտ կլիներ, շուրջբոլորը դեղատներ են:
Այն ինչ սև կետ է հեռվում? Հը~ն? Սև խոտի դե~զ: Մե~ծ դեզ, կողքն էլ մկրատ: Ինչի համար է այս մկրատը? "Որ բեղերը կտրես", գրված էր մկրատի վրա: "Ում բեղերը? ես դեռ բեղեր չունեմ',- մտածեց Ժորժը`շոշափելով շուրթերի վերևի մասը... մեկ էլ տեսար:
"Բայց դիմացիդ տունը ունի", գրված էր մկրատի հակառակ կողմում: "Այս դեզը բեղեր են? այ քեզ բա~ն",- մտածեց Ժորժը:
Նա վերցրեց մկրատը ու սկսեց կտրել տան բեղերը: Մի քիչ էլ, ու տակից սկսեց տան դուռը երևալ: Նա բացեց դուռը ու ներս մտավ: Ներսից սովորական տուն էր` սեղան, աթոռներ, մե~ծ հայելի (երևի բեղերը կտրելու համար) ու տենց էլի լիքը նոռմալ իրեր: Միայն մարդիկ չէին երևում:
-Հե~յ, այստեղ մարդիկ կան?- կանչեց Ժորժը:
-Հը?- ասաց ձայնը ու դռան ետևից հանեց բեղավոր գլուխը:
Եվ այսպես հերթով բեղավոր գլուխները երևացին` 5 գլուխ` ցածրահասակից մինչև ամենաբարձրահասակը: Ամենաբարձրահասակի բեղերն այնքան երկար էին, որ ծածկել էին ամենացածրահասակի գլուխը:
-Կներեք, ձեզանից ամենամեծն ով է?- հարցրեց Ժորժը:
-Ես,- ասաց ամենացածրահսակը:
-Դուք? Բայց դուք մի քիչ...մմմ...մի քիչ...- Ժորժը չգիտեր ոնց ասեր, ար նա չվիրավորվեր:
-Հա, գիտեմ, մի քիչ մեծ ականջներ ունեմ, ժառանգական է,- ասաց բեղավորը:
Անկեղծ ասած, նրա , մազերն այնքան երկար էին, որ ականջները չէին էլ երևում:
-Բայց Ձեզ շատ է սազում,- արագ ասաց Ժորժը,- հա, լուրջ եմ ասում:
-Վայ, շնորհակալություն, կարմրեցի,- ասաց բեղավորը:
Ճիշտ է` մազերի տակից կարմրությունը չերևաց, բայց դա կարևոր չէր, նա պետք է Անետին օգներ:
-Աննետ?- հարցրեց բեղավորը,- որ Աննետը? իսկական, թե արհեստական?
-Ես մի Աննետ գիտեմ, ու նա կարծես իսկական է,- ասաց Ժորժը:
-Հաստատ համոզված ես? Արհեստականների բյուրոյում ճիշտ նույն Աննետից կա, բայց արհեստական:
Ժորժը սկսեց արդեն կասկածել:
-Իմ իմացած Աննետը Աստղերի մաքրության բյուրոյից է,- ասաց նա:
-Հմմ...ուրեմն իսկականն է, բա ինչ է եղել նրան,- հարցրեց բեղավորը:
-Նա հիվանդացել է, պառկած է և քունն է տանում: Ամպեր է հանել երկինք, որ աստղերը փակեն, որովհետև չի կարող մաքրել դրանք: Ու մարդիկ մնացել են առանց աստղ, հասկանում եք? Նա ասեց, որ Դուք կօգնեք:
- Հա~, նա ալարկոտությամ է վարակվել, սարսափելի վարակ է, պառկում ես և ոչինչ անելդ չի գալիս,- բացատրեց բեղավորը:
-Հա, այդպես է որ կա, պառկած տեղից վեր չի կենում,- հաստատեց Ժորժը:
-Լավ, ես քեզ մի թուղթ կտամ, կփոխանցես նրան: Միայն դա նան կբուժի,- ասաց բեղավորը:
Նա գնաց կողքի սենյակ, որտեղ բազմաթիվ դարակներ կային: Ժորժը կարդում էր դարակների մակագրությունները` "Վախ", "Հոգնածություն", "Շատակերություն", "Քչակերություն", "Ալարկոտություն"... հենց այդ վերջին դարակից էլ բեղավորը մի թուղթ հանեց, ծալեց, դրեց ծրարի մեջ և տվեց Ժորժին:
-Շնորհակալություն, պարոն ամենամեծ բեղավոր:
-Խնդրեմ, արի քեզ ճանապարհեմ,- ասաց բեղավորը ր Ժորժին ճանապարհեց մինչև դուռ:
Ժորժի կտրած բեղերն արդեն աճել էին, ու բեղավորը վարագույրի նման բացեց տան բեղերը և "մնաս բարով" ասաց Ժորժին:
-Աննետ? Էլի քնեցիր? Վեր կաց, այ ալարկոտ,- արթնացրեց Ժորժն Աննետին:
Աննետը մի կերպ բացեց աչքերը.
-Ալարկոտը դու ես, ես ուղղակի վատառողջ եմ:
-Լավ, վերցրու, բեղավորը տվեց,- ասաց Ժորժը և մեկնեց ծրարը:
Աննետը վերցրեց ծրարը, հանեց մեջի թուղթը, կարդաց և ասաց.
-Հա, իրոք որ,- ու վեր կացավ տեղից, կարծես ոչինչ չի պատահել:
Ժորժը զարմացել էր: Տեսնես ինչ է գրված այդ թղթի վրա, որ Աննետին առողջացրեց?
-Ժորժ? Կօգնես ինձ արագ-արագ աստղերը մաքրենք? Ճիշտէ , բոլորն այսօր չենք հասցնի, բայց գոնե կեսը,- խնդրեց Աննետը Ժորժին:
-Հա, իհարկե,- ասաց Ժորժը:
Նա երջանիկ էր, որ Աննետն իրեն խնդրում է օգնել: Բայց աստղամքարությունից առաջ Ժորժը վերցրեց բեղատնից բերված թուղթը ու կարդաց: Իսկ այնտեղ գրված էր. "Դու էլ հո ալարկոտ չես, վեր կաց ու գործ արա":
Միայն այդքանը? Եվ սա կարդալով` Աննետն առողջացավ? Այ քեզ բա~ն...
-Ժորժ? Ուր կորար? -դրսից լսվեց Աննետի ձայնը:
-Եկա, եկա~~...
No comments:
Post a Comment