Մի օր արթնացավ ու տեղաշորի կողքը ինչ-որ մեծ բան գտավ: Չհասկացավ ինչ էր: Առաջին անգամ էր տեսնում նման զանգված: Շատ ծանոթ էր, բայց չէր հիշում: Վեր կացավ տեղաշորից, ուզեց գնալ խոհանոց, այդ զանգվածն էլ հետևից եկավ: Ախր ինչ է սա?
«Պրոբլեմ» կարդաց նա զանգվածի ներքևի աջ մասում: «Պրոբլեմ»? մտածեց նա, «փաստորեն ես պրոբլեմ ունեմ. ինչ էլ մեծ է ու անհասկանալի»: Լավ, ինչ արած, պետք է տանել այդ պրոբլեմը:
Տնից դուրս էկավ, պրոբլեմն էլ հետևից: Գնաց աշխատանքի, պրոբլեմն էլ կողքը: Երեկոյան, երբ գործն ավարտվեց, որոշեց մի քիչ զբոսնել: Իհարկե այդքան էլ հաճելի չէր այդ անհասկանալի զանգվածի հետ զբոսնել, բայց ինչ արած:
Ինչ արած? Նստեց նստարանին ու սկսեց զանգվածը շրջել ձեռքերի մեջ: Այդպես անկապ շրջում էր, մեկ էլ կողմերից մեկի վրա կարդաց «ապա սեղմիր ինձ”: Նա զարմացած սեղմեց և պարզվեց, որ “պրոբլեմը” պլաստիրինի նման ձևափոխվում է: “Հիմա հասկացար?” կրկին կարդաց նա:
Իհարկե հասկացավ, ինչպես չէ: Այսպես, այ-այսպե~ս, մի քիչ էլ այս կողմից, ահա~: “Պրոբլեմը” վերափոխվեց մի մեծ ու հրաշք ծառի: Ճիշտ է, նա քանդակագործ չէր ու իդեալական չէր ստացվել: Բայց այդ ծառից միայն նա ուներ, ու այնքան հաճելի էր նրան նայել: Նա մտածեց տուն տանի: “Չէ, լավ չհասկացար”, կարդաց արդեն ծառի բնի մոտ:
Նա տնկեց ծառը մոտակա այգում և հանգիստ գնաց տուն:
