Նստած մտածում էի` մարդիկ էտքան մտածում են իրանց կյանքի ու առողջության մասին, ինչի համար???? Չխմած կյանք ա...հա, զարմացաք չէ? օպտիմիստ Մանանը սենց բան ա ասում: Բայց ռեալ նայեք, ինչի համար ենք մենք ապրում? ամեն օր արթնանում ենք, ինչ-որ բաներ անում ու քնում, որ մյուս օրը նորից արթնանաք, իսկ եթե մեկը չի արթնանում, սգում ենք...հա , հետո ինչ, ինքն էլ բոլորիս նման ինչ-որ բաներ չի անի ու հետո քնի, որ էլի արթնանա...
Ու ամենահետաքրքիրն էն ա , որ ես լրիվ ուրիշ բանի մասին էի ուզում գրեի: Ուզում էի ասեի, որ ես ոչ մեկից չեմ սիրում կախված լինել, դրա համար ես բոլորի հետ եմ, բայց մենակ եմ, ու ոչ մի ԲԱՆ-ից էլ չեմ սիրում կախված լինել, դրա համար, ես մի տեղ չեմ, ես ամենուրեք եմ: Իրերն ու մարդիկ անկապ երևակայության արդյունք են: Ես էս աշխարհից չեմ, ես կյանքից դուրս եմ...այ սենց մի ոտս եմ դուրս հանել, հետո մյուսը: Հա, ու ես շուտ եմ մեռնելու, սրտի կաթվածից, որովհետև շատ ծանրաբեռնված ու անառողջ կյանք եմ ունենալու (ունեմ):
Մեկ-մեկ մտածում եմ, որ ուզում եմ "նոռմալ" կյանք ունենամ: Բոլորի նման ավարտեմ, աշխատեմ, ընկեր ունենամ, ամուսնանամ ու էրեխա ունենամ: Ու նեռվայնանում եմ, որ անընդհատ "նոռմալության" կանոններից շեղվում եմ: Բայց հետո մասնագիտությունս իրանն ասում ա ու մտածում եմ, որ ես եմ ինձ ստեղծում այնպիսին, ինչպիսին կամ, ուրեմն ես ուզում եմ շեղվել էտ նոռմալությունից: Ես չեմ ուզում ավարտեմ, ես ուզում եմ հազար ու մի բան սովորեմ, հետո էտ սաղ խառնեմ իրար, մոտս չստացվի, հետո ստացվի, հետո ուզենամ մեռնեմ, բայց չմեռնեմ, որովհետև մի բան ինձ հետ կպահի (տեսնես ինչը): Չեմ ուզում ընկեր ունենամ, որ անկապ սիրահարվեմ ու նեռվայնանամ, հետո ուրախանամ, որ ինձ էլ են սիրում, հետո պարզվի չեն սիրում, հետո...բրազիլական սերիալ:
Անկեղծ ասեմ??? չէի ուզում էսքան կիսվեի, բայց երևի պետք էր:
Ուզում եմ մի 5 օր վրա-վրա խմեմ...չէ, հարբեմ: Մի տեսակ հասկացա Հախվերդյանին, որ իրա սեփական երգին ասեց "էս աննասունի ձենը կտրեք": Լավ ասեց:
Գնացի, լավ, գնամ պարապեմ իմ մնացած 60 հարցը, թե խի եմ պարապում...
Ու ամենահետաքրքիրն էն ա , որ ես լրիվ ուրիշ բանի մասին էի ուզում գրեի: Ուզում էի ասեի, որ ես ոչ մեկից չեմ սիրում կախված լինել, դրա համար ես բոլորի հետ եմ, բայց մենակ եմ, ու ոչ մի ԲԱՆ-ից էլ չեմ սիրում կախված լինել, դրա համար, ես մի տեղ չեմ, ես ամենուրեք եմ: Իրերն ու մարդիկ անկապ երևակայության արդյունք են: Ես էս աշխարհից չեմ, ես կյանքից դուրս եմ...այ սենց մի ոտս եմ դուրս հանել, հետո մյուսը: Հա, ու ես շուտ եմ մեռնելու, սրտի կաթվածից, որովհետև շատ ծանրաբեռնված ու անառողջ կյանք եմ ունենալու (ունեմ):
Մեկ-մեկ մտածում եմ, որ ուզում եմ "նոռմալ" կյանք ունենամ: Բոլորի նման ավարտեմ, աշխատեմ, ընկեր ունենամ, ամուսնանամ ու էրեխա ունենամ: Ու նեռվայնանում եմ, որ անընդհատ "նոռմալության" կանոններից շեղվում եմ: Բայց հետո մասնագիտությունս իրանն ասում ա ու մտածում եմ, որ ես եմ ինձ ստեղծում այնպիսին, ինչպիսին կամ, ուրեմն ես ուզում եմ շեղվել էտ նոռմալությունից: Ես չեմ ուզում ավարտեմ, ես ուզում եմ հազար ու մի բան սովորեմ, հետո էտ սաղ խառնեմ իրար, մոտս չստացվի, հետո ստացվի, հետո ուզենամ մեռնեմ, բայց չմեռնեմ, որովհետև մի բան ինձ հետ կպահի (տեսնես ինչը): Չեմ ուզում ընկեր ունենամ, որ անկապ սիրահարվեմ ու նեռվայնանամ, հետո ուրախանամ, որ ինձ էլ են սիրում, հետո պարզվի չեն սիրում, հետո...բրազիլական սերիալ:
Անկեղծ ասեմ??? չէի ուզում էսքան կիսվեի, բայց երևի պետք էր:
Ուզում եմ մի 5 օր վրա-վրա խմեմ...չէ, հարբեմ: Մի տեսակ հասկացա Հախվերդյանին, որ իրա սեփական երգին ասեց "էս աննասունի ձենը կտրեք": Լավ ասեց:
Գնացի, լավ, գնամ պարապեմ իմ մնացած 60 հարցը, թե խի եմ պարապում...
Մանան ջաաաան, հաջողություն քեզ, արխային, էս էլ կանցնի ;)
ReplyDeleteՄուշ ջան, էս մի բան ա, որը ուղղակի բոլորս ծածկում ենք, ինքը երբեք չի անցնում, բնականաբար էտ չի նշանակում, որ անընդհատ իրա մասին մտածում ենք, ուղղակի մեկ մեկ պետք ա մտածել :)
ReplyDelete